1965’te Ethem Boran ve arkadaşlarının büyük bir idealle şehrine ve ülkesine sporcu yetiştirmek, yeni kurulan Türkiye 2. Ligi’nde rekabet ederek Sakarya halkına bir heyecan dalgası yaşatmak amaçlarıyla kurduğu Sakaryaspor, geldiği nokta itibariyle kuruluş şartlarından, o anki kurucu tablosundan uzaklaşmış görünüyor. Gerçi bu salt Sakaryaspor’un başına gelen bir olay değil, fakat biz daha bariz, daha savrulmuş bir dönüşüm yaşadık desek sanırım abartmış olmayız.
17 Haziran 2025’te 60 yaşına girecek bir kulübün halen daha mülkiyeti kendine ait bir tesisinin olmayışı, kendi başına ayakta kalmasını sağlayacak kalıcı bir gelir kaynağı elde edememiş olması, A takımda her yıl birkaç pozisyonda forma giyebilecek olgunlukta oyuncu yetiştirecek bir altyapı kuramamış olması, şehrindeki taraftar potansiyelini İstanbul takımlarıyla paylaşıyor olması Sakaryasporlular’ı gerçekten düşündürüyor. Bunların yanında kulüp tarihinde transfer edilen oyuncuların, takımın başına getirilen teknik adamların birçoğunun kulüpte bir istikrar oluşturmak yerine; borç, haciz ve bir alt kümeye düşme sebebi olarak kulüp tarihine geçmiş olması bu acı tabloya tuz biber ekiyor.
Gerçekten hatırladığımız ne var? 1988 senesinde kazanılan Türkiye Kupası ve hemen akabinde günümüz Uefa Avrupa Ligi’nde atlanan bir tur sadece. Bunun dışında Süper Lig seviyesinde yukarılara oynanan sezonlar olsa da Sakaryaspor kulübü bu ulusal seviyeye kendi adını bir gedikli olarak yazdırmayı başarmış değil. Ekrem Karaberberoğlu’nun önderliğinde yetiştirilen ve bir dönem Türk Milli takımının da omurgasını oluşturan Adapazarlı futbolcuların dışında bunu taçlandıracak ve şehrin bu özelliğini kalıcı bir marka haline getirecek bir hamle yapabilmiş de değiliz.
Bütün bu kusurların bir felsefeye ve ideale sahip olmayan zihinlerin kulübü sadece para, transfer ve kazanma odaklı bir hırs küpüne dönüştürmüş olmalarına bağlamak normal karşılanmalı. Sakaryaspor yönetimlerinden şu ana kadar yukarıda saydığımız eksiklikleri kalıcı bir reformla giderme niyetine girmiş olanına henüz rastlamadık. Varsa yoksa transfer, yukarıya çıkacak ya da aşağıya düşmeyecek bir takım oluşturmak. Elde listeler, telefonlar, tesise girip çıkan menajerler ve sürüyle “futbolcu”. Gerçekten ne yapmaya çalışıyoruz? Hayat elbette ki Ethem Boran’ın koyu lacivert takımıyla geçtiği Uzun Çarşı dinginliğinde akmıyor. Futbol değişmiş olabilir, bir endüstri adı altında karanlık yapıların da işe karıştığı, rant üstüne rant elde edilen bir piyasaya dönmüş olabilir. O zaman biz şehrimizi, onu temsil eden takımı bu akıntıya karşı korunaklı bir mevziye taşıyacağız.
Fakat neyle? Nasıl? Çark Caddesi, Uzun Çarşı, Atatürk Bulvarı, Yeni Cami gibi merkez damarların esnafı, şehirde bulunan üç alışveriş merkezi eşrafı ve Sakaryaspor’u sevenlerin oluşturacağı Sakaryaspor Meclisi’nden gelen halk gücüyle Sakarya Valiliği, Sakarya Büyükşehir Belediyesi, Sakarya Üniversitesi ve Sakarya Ticaret ve Sanayi Odası’nın kurumsal becerileri bir araya toplanmalı. Bu büyük şemsiye altında şehrin kulübü hem dinlenmeli, hem ileriye dönük hamle yapacak gücü tekrar toplamalı. Sakaryaspor’un içinde bulunduğu ortam sadece ‘bir paralı yönetim’ oluşturmakla çözülecek bir durum maalesef arz etmiyor. Bu konuda gerçekten daha geniş düşünmenin, bir çıkış yolu açmak için kazma kürek Ferhat’laşmanın zamanı geldi de
geçiyor. Sizce de Esenler Erokspor’dan alınacak bir puanla kendimizi kandırmış olmayacak mıyız?
